lunes, 19 de diciembre de 2016

Marte ten auga?

Parece ser que Marte foi unha planeta que tiña tódalas calidades para albergar vida, pero este botouse a perder. Sábese que estivo cuberto por océanos, grazas ao traballo de robots como Curiosity, da Nasa. Pero algo tivo que suceder para quitarlle a atmosfera e convertilo nun deserto vermello. Que tiña un núcleo de ferro que creaba un campo magnético capaz de desviar a radiación espacial foi algunha das explicacións que se suxiren. 

A semana pasada, a Nasa publicou máis información recollida por Curiosity. Este robot explorou a ladeira do cráter Gale por primeira vez e descubreu boro, un elemento do que pode ser indicio de que en Marte si que existeu auga coas condicións necesarias para albergar vida. 

Resultado de imagen de CRÁTER GALE
No análisis do terreo tamén se mostrou un sistema dinámico, no que distintos elementos mézclanse grazas á auga. A auga influencia a quimica das arxelas, pero a composición da auga tamén cambia, e nesto estamos vendo a complexidade química que apunta a unha longa historia interactiva coa auga. Canto máis complicada é a química, mellor é para a habitabilidade.

Os científicos teñen tanto interese no cráter Gale debido a que nos estratos da súa ladeira está escrita a historia das condicións mediambientais de Marte e os seus cambios. Curiosity descubreu que no pasado marciano existeu un lago que contaba con tódolos ingredientes químicos necesarios para a vida, ademáis da enerxía necesaria para sustentala, e todo eso no seu primeiro ano de traballo. Agora, este robot está escalando o monte Sharp, que está no centro do cráter Gale. Na súa ladeira buscará máis información sobre como cambiaron as condicións climáticas ao longo do tempo.


jueves, 15 de diciembre de 2016

A ficción

As películas e libros de ficción son o que son, ficción. Algunhas persoas creen que eses mundos existen de verdade e pénsano con tanta seguridade que hasta actúan como se estiveran nel. 

Na ciencia ficción fálannos sobre viaxes espaciais a outros universos, universos paralelos, a posibilidade da vida no espacio, a creación dunha nova raza na Terra, seres de outras galaxias que nos veñen "visitar"... Toda esta ficción fai que nos cuestionemos unha cousa: cabe unha posibilidade de que sexa verdade?

A resposta non é tan simple como parece. Moitos dirán que non, e moitos dirán que si. Pero a resposta que máis utilizamos é: non digas parvadas. Por qué? Porque non temos os suficientes coñecementos como para sabelo con certeza, polo que a xente evita opinar sobre este tema, non vaian a pensar que está tolo. Nadie sabe o que hai máis alá, pode que hasta sexamos un Universo dentro doutro ou pode que sexamos un experimento de catro persoas para combrobar sabe qúe cousa... Pero home, non digas parvadas, como vai ser eso posible? Eu a esa pregunta dígoche: Non o sei, pero sabes ti que eso non sexa posible? Por que non pode pasar iso?

A sociedade pensa que o sabe todo, pero en realidade non sabe nada. Hai moitas hipóteses sen resolver, hai outras tantas en proceso de resolución e hai demasiadas sin formular aínda. Pode ser que o motivo polo que Andrómeda se achegue a nós sexa porque ahí habita unha civilización que teña unha tecnoloxía tan avanzada capaz de mover unha galaxia enteira. Pode ser, non se sabe. E ao mellor non se decubre nunca, ou se cadra si, pero descubrirase tan tarde que xa non estaremos aquí para sabelo. Así é a ciencia, cando se descubre algo novo, consideramos que é un gran descubrimento científico si nos afecta á vida, se non se decubreu e parece inverosímil, chamámolo ciencia ficción.


Resultado de imagen de ciencia ficción civilización















A anorexia



Esta presentación foi feita para o traballo de avaliación de Cultura Científica. Nel falamos da anorexia, as súas causas, consecuencias, os tipos de anorexia e os seus comezos. Nela tamén engadimos unha declaración dunha persoa que sufriu esta enfermidade. Se queredes saber máis sobre este tema, só tendes que vela.

martes, 8 de noviembre de 2016

Schiaparelli estréllase en Marte

O módulo de aterrizaxe Schiaparelli, estrellouse en Marte o mércores, segundo confirmou o responsable da nave, membro da ESA.


O científico do proxecto ExoMars, recoñeceu que a nave fallou un minuto antes de aterrizar e perdeuse o contacto con ela, caeu sen paracaídas e cos cohetes apagados dende unha altura duns 2000 metros. As causas do accidente aínda non están claras, pero na rolda de prensa que fixeron ao día seguinte confirmaron que o sabrán. A sonda completou o descenso sen problemas casi ata o final e deulle tempo a enviar información á nave nodriza, que ahora estáse analizando. Os técnicos teñen confianza en poder averiguar o que ocorreu durante os últimos segundos da maniobra, xa que a información recollida contén datos sobre a temperatura e presión sufridas polo escudo térmico durante a reentrada, aceleracións, despliegue do paracaídas e hasta a confirmación de encendido dos retrocohetes. Todo estaba funcionando ben ata o final do frenado. Os datos indican que o radar altimétrico activouse e os motores de frenado encendéronse durante uns 15 segundos, cando os segundos programados eran 30. Tamén se di que a caída con paracaídas prodúxose a máis velocidade da esperada. O chan, por decilo dalgunha maneira, acercouse demasiado rápido e os retrocohetes non tiveron tempo de reducir a velocidade a valores máis seguros. Se eso foi o que ocorreu, Schiaparelli é agora un montón de chatarra en Meridiani Planum. Pero esto nadie o sabe con seguridade, de feito, a ESA continúa intentando escoitar señais da sonda, retransmitidas pola súa nave nodriza ou por algún dos outros vehículos que están arredor de Marte. Según algúns tamén pode ser pola atmosfera de Marte, pero todas estas hipóteses, son o que son, só hipóteses.


Con esta, xa van dúas veces que os europeos non consiguen aterrizar en Marte. Antes desto, só o conseguiran os estadounidenses. Pero, pese á decepción, Schiaparelli cumpreu parte da súa misión, que era proporcionar datos sobre o proceso de reentarda que sirvan para preparar o envío dun laboratorio rodante a Marte en 2020.

miércoles, 19 de octubre de 2016

A cultura científica nos medios

A día de hoxe, a sociedade fai moito caso aos medios, como Internet, televisión, radio... polo tanto, se hai pouca cultura nos medios, tamén haberá pouca cultura na sociedade. 

A cultura practicamente desapareceu dos grandes medios. A televisión fixo un efecto negativo na sociedade respecto a ciencia. Nós asociábamos ós programas de ciencia, a largas charlas aburridas que só servían para axudarche a dormir. Pero, pouco a pouco, poideron conseguir que ese pensamento fora cambiando. Algúns programas atrevéronse a facer experimentos(uns en serio, e outros en clave de humor); outros programas lanzando unha mirada transversal sobre temas científicos e outros usando a ciencia como excusa para facer un late night desenfadado.

Nos últimos dez anos conseguiron algo increíble: adaptar contenidos culturais a formatos televisivos de entretenemento e disvinculalos dos formatos clásicos de divulgación. Estase intentando chegar a todos os públicos, que é o importante nun medio de comunicación "de masas". 

En definitiva, só son pequenos pasos hacia a demostración de que a cultura forma parte da vida humana. Xa vai sendo hora de que lle demos máis importancia á cultura e á ciencia e deixemos un pouco de lado os programas de entretenemento fácil ou o fútbol. 

miércoles, 12 de octubre de 2016

Intento de aterrizaxe en Marte en busca de vida

O vindeiro 19 de outubro, enviarase un módulo de aterrizaxe, chamado Schiaparelli, a Marte. Para levar a cabo este propósito, asociáronse as axencias espaciais Roscosmos e ESA.

Arredor do ano 2008, que foi cando comezou a planificarse esta misión,chamada ExoMars, non estaban asociadas as dúas axencias, senón que estaban asociadas a ESA e a NASA. Pero no ano 2012 os estadounidenses retiráronse e incorporáronse os rusos no seu lugar. Cos rusos levouse a cabo toda a planificación, que desembocou o primeiro lanzamento en marzo deste ano dende Kazaxistán. Está previsto outro lanzamento no 2018, pero para entonces, a misión xa recorrería un largo camiño e alcanzaría algúns dos seus obxectivos.

Un destes obxectivos será o aterrizaxe do módulo Schiaparelli. Este equipo separarase da outra parte vital da sonda, o módulo orbital, o 16 de outubro, para entrar na atmosfera nun descenso duns seis minutos tres días despois, o 19, ao mismo tempo que a outra parte comeza a orbitar arredor do planeta. Dende a Terra o equipo de control pondrá a proba a tecnoloxía necesaria para levar a cabo o aterrizaxe de forma controlada e segura. Se o viaxe resulta tal e como se espera, ubicaranse unha serie de instrumentos científicos para rexistrar a velocidade do vento, a humidade, a presión e a temperatura, e por primeira vez, a intensidade dos campos electromagnéticos, información que nos axudará a saber como se forman as intensas tormentas de area en Marte.

Aterrizar esta sonda en Marte non ha ser tarea fácil. O primeiro é realizar un lanzamento correcto dentro dunha ventana de 26 meses, o período no que a Terra e Marte están relativamente cerca mentres orbitan. Se o lanzamento resulta exitoso, o viaxe ata alcanzar o planeta roxo durará seis meses, e unha vez alí, comeza a fase de entrada na atmosfera. Nela a velocidade e o ángulo de entrada son fundamentais. Todos os comandos e instruccións están grabados previamente na nave, xa que non hai tempo para envialos no momento.
Os científicos non saben en que estado se encontrará a sonda cando por fin toque o chan.


O módulo orbital ten outro propósito diferente: facer un inventario detallado da composición gasosa da atmosfera marciana, poñendo especial atención no gas coñecido como metano. Un dos seus principais obxectivos é determinar se a orixe do metano é biolóxica ou xeolóxica. O que os científicos queren saber é se este gas se formou de xeito biolóxico para determinar se pode haber vida en Marte. Os científicos xa sabían que existía este gas en Marte, pero pensaban que os seus niveles eran baixos, pero parece ser que son bastante altos. 

O metano marciano pode vir de procesos biolóxicos, o que di que ou hai seres vivos dalgún tipo en Marte, ou que os houbo no pasado e quedaron depósitos de gas baixo a superficie. Pero esto tamén pode estar causado por procesos xeolóxicos.

martes, 4 de octubre de 2016

Viaxes interestelares abordo dun chip

O pasado agosto, foi descuberto un novo planeta habitable orbitando arredor de Próxima Centauri, unha estrela enana que non é visible a simple vista dende a Terra pero que é a máis cercana ao Sistema Solar. 

As primeiras medicións do empuxe gravitatorio do novo planeta, chamado Próxima b, mostraron que se trata dun planeta cunha masa similar á Terra e que orbita nunha zona potencialmente habitable. Ata agora, o planeta máis parecido á Terra era Kepler-452b, que se atopaba a 1400 anos luz da Terra, en cambio, o novo planeta, está a 4´5 anos luz da Terra.

Pete Worden, director do centro Ames da NASA, cree que se pode chegar ata alí e estudar se hai vida, e xa está traballando na primeira misión espacial hacia Próxima B. Segundo os seus plans, a primeira nave que consigan enviar, será un chip do tamaño dunha uña, o suficiente para poder tomar medidas do entorno da estrela e o seu planeta e envialas de volta á Terra.

(Recreación da superficie de Próxima b)
O problema é que nin sequera o noso astro máis cercano está ao alcance da tecnoloxía actual. Para alcanzar Próxima B con un cohete convencional, faría falta tanto combustible como masa ten a nosa galaxia. A alternativa que se encontra é montar o chip nunha vela espacial cuadrada e o combustible sería luz proxectada dende a Terra desde un campo base cheo de fontes de luz láser.

O que Worden quere averiguar non é se estamos sós no universo, é saber se podemos ir alí onde hai vida intelixente. O seu equipo saberá nuns cinco anos se se poden construír os novos materiais necesarios para a vela, o chip e a rede de emisións de láser, o prototipo da nave tardaría en realizarse, apróximadamente, uns 15 anos e a misión realizaríase dentro duns 30 anos.